چندی پیش در رسانه های نجومی جهان مطرح شد:

به نظر می‌رسد دوباره منظومه‌ی شمسی صاحب ۹ سیاره شده است. چند روز پیش دو ستاره‌شناس مشهور گفتند که ممکن است در دوردست‌های منظومه‌ی شمسی، سیاره‌ی خیلی بزرگی وجود داشته باشد. یک سیاره‌ی خیلی بزرگ که احتمالا هم اندازه‌ی سیاره‌ی نپتون است و هر ۱۵ هزار سال یک بار دور خورشید می‌گردد. این سیاره احتمالا در نزدیک‌ترین حالت، ۲۰۰ برابر فاصله‌ی خورشید تا زمین با ما فاصله دارد.

دانشمندانی که این ادعا را مطرح کرده‌اند، می‌گویند شاید زمانی در حدود ۴٫۵ میلیارد سال پیش و وقتی منظومه‌ی شمسی تازه در حال شکل گرفتن بوده، این سیاره در نواحی داخلی منظومه‌ی شمسی بوجود آمده و سپس به دلایلی، به بیرون پرت شده و اکنون در مداری به شدت بیضوی دور خورشید گردش می‌کند. این دو ستاره‌شناس شواهد خیلی قدرتمندی برای ادعای خود مطرح می‌کنند. بسیاری از ادعاهای قبلی پایه و اساس خیلی محکمی نداشتند. ولی این شواهد جدید را دو نفر از دانشمندان سیاره‌شناس مشهور به نام «کنستانتین باتیگین» (Konstantin Batygin) و «مایک براون» (Mike Brown) از انستیتوی فناوری کالیفرنیا در پاسادنا ارائه داده‌اند.

آن‌ها با بررسی دقیق مدار اجرام دوردست‌ منظومه‌ی شمسی و ماه‌ها شبیه‌سازی کامپیوتری این ادعا را مطرح کرده‌اند. براون می‌گوید: «اگر بگویید ما شواهدی مبنی بر وجود سیاره‌ی ایکس داریم، تقریبا همه‌ی ستاره‌شناسان می‌گویند، دوباره؟ این‌ها دیوانه شده‌اند! ولی چرا این بار داستان تفاوت می‌کند؟ معلوم است، چون که ما درست می‌گوییم!» (مهدی مومن زاده – دیجی کالا مگ)

در منظومه ی شمسی ما اشیای بسیاری وجود دارند که هنوز از چشم ما پنهان باقی مانده اند . در واقع دانشمندان معتقدند هنوز اجرام بسیار زیاد ناشناخته ای  در منظومه ی شمسی وجود دارند که از نظر اندازه برابر با  پلوتو،کروی شکل  وهمانند آن  دارای مداری به شدت بیضی و نامتعارف میباشند.آنها در صدد قرار گرفتن که تعریفی جدید در مورد سیارات ارائه دهند زیرا در این صورت  تعداد اعضای منظومه ی شمسی به طور غیرقابل شمارشی افزایش می یافت. طبق این تعریف،یک سیاره به قدری پر جرم است که فعالیت گرما هسته ای ندارد ولی جرمش به اندازه ایست که شکل کروی به خود گرفته و اطرافش را از اشیائ دیگر تخلیه نموده است.این  موضوع ،این حقیقت را که اجرامی به بزرگی پلوتو که با همراهی توده سنگ های بیشمار دیگر به صورت گروهی حرکت میکنند را کتمان نمیکند.مدار این اشیائ بسیار کشیده و عجیب میباشد به طوری که میتوان در قیاس با دنباله دار ها قرار گیرند.همان طور که از محاسبات مشخص است این دنباله دار ها هر چند هزار سال یکبار به حضیض خود با خورشید میرسند.امانوئل ویلکوفسکی از اولین کسانی بود که حدود پنجاه سال پیش وجود سیاره ای غول پیکر در ورای مدار نپتون را پیش بینی کرده ولی تا ۲۵ سال بعد شاهد انکار آن توسط ناسا و دیگر دانشمندان مرتبط بود تا اینکه در سال ۱۹۸۱ اولین شواهد بر وجود چنین جرمی یافت شد .مک کنی (از نظریه پردازان اصلی مدل الکتریکی دنباله دارها)از جمله کسانی بود که بعد از ویلکوفسکی با نوشتن کتابی درباره ی وجود سیاره ی ایکس و اثرات گذر آن بحث نموده و معتقد به وجود یک سیاره غول در ورای مدار نپتون بود.

مک کنی پیش بینی کرده بود بین این سیاره و سیارات دیگر منظومه شمسی بر هم کنش های الکترومغناطیسی نیز وجود دارد.

جیمز مک کنی از محققین مستقلی است که در زمینه مدل جهان الکتریکی فعالیت میکند و زمینه پژوهشی وی بیش تر در زمینه مدل دشارژ پلاسمای دنباله دار ها می باشد.

نویسنده: فاطمه طهماسبی