تلسکوپ های فروسرخ و اشعه ی ایکس وجود پلاسمای کانونی پلاسموید در هسته (مرکز) راه شیری را تایید می کنند. این شکل، جریان الکتریکی با انرژی بالا، قلب جریان(مدار) کهکشان است.

عکس های اشعه ی ایکس و فروسرخ نشان داده است که حلقه ی سه بعدی پلاسما (حلقه ی دونات شکل)، یا پلاسموید، کمتر از ٢ سال نوری فاصله دارد. به دلیل اینکه گرد و غبار نور مریی بلوک(مسدود) کرده است، نمایش هسته (مرکز) تا زمان ظهور تلسکوپ هایی که توانایی دیدن پرتوی فروسرخ و ایکس را دارند،ممکن نبوده است؛ زیرا این پرتوها میتوانند به گرد وغبار نفوذ کنند. تابش اشعه ی ایکس از پلاسموید به نوعی ست که از ستاره های خیلی مشتعل(برانگیخته) ساطع می شود، که نشان دهنده ی فشار الکتریکی بسیار قوی می باشد. میدان الکتریکی قوی در پلاسموید مانند یک شتاب دهنده ی ذرات عمل میکند. الکترون ها به سرعت های بالایی شتاب داده می شوند ودر یک میدان مغناطیسی به طور مارپیچی حرکت خواهند کرد و اشعه ی ایکس ساطع میکنند.

همچنین هنگامی که از کنار یک یون سنگین تر عبور میکنند هم اشعه ی ایکس ساطع میکنند. در پلاسموید، یون ها (در درجه ی اول هیدروژن و هسته ی هلیوم) را هم به سرعت های بالا شتاب می دهد. یون ها با هم برخورد کرده و آمیخته می شوند تا هسته ی سنگین تری را بسازند. این توضیحات از روی مشاهدات پلاسمویدیه غنی شدن اکسیژن وآهن می باشد.

پلاسموید، ژنراتوریست که به پرتابه های متناوب از یک هسته ی کهکشانی نیرو(قدرت) میدهد. در یک جریان کهکشانی، انرژی الکتریکی به سمت داخل در امتداد بازوهای مارپیچی در جریان است، در حینی که در جریان است ستاره ها را روشن کرده، و در مرکز پلاسموید متمرکز و ذخیره می شود. هنگامی که پلاسموید به یک چگالی آستانه میرسد، معمولا در امتداد محور چرخش کهکشان دشارژ میشود. این روند میتواند در یک آزمایشگاه با دستگاه پلاسمای کانونی تکرار شود.

این تخلیه ی انرژی (دشارژ) یک جتی از نوترون ها، یون های سنگین، و الکترون ها را تشکیل میدهد. نوترون ها به شکلی از غلظت ماده فرو پاشی میکنند که به عنوان کوازارها پدیدار می شوند. نیروهای مغناطیسی، جت را به رشته های باریکی که از هزاران سال نوری به هم چسبیده باقی مانده اند، محدود میکنند. معمولا جت در دولایه ای هایی که چندین بار سایز کهکشان را گسترش داده و در فرکانس های رادیویی ؟ تابش کرده اند، پایان می پذیرد. جریان های منتشر شده در ابتدا به سمت هواپیمای استوایی کهکشان جاری می شوند و سپس مارپیچی به سمت هسته برمی گردند.

یک هسته ی پلاسمویدی اولین بار در کهکشان آندرومدا، همسایمان و احتمالا مادرمان، کشف شده است. با کشف پلاسموید در هسته(مرکز) راه شیری، می توانیم انتظار اکتشافات مشابهی را در تمام کهکشان های مجاور داشته باشیم.

ترجمه: ثمین یزدی

منبع:

Milky Way Plasma-focus Plasmoid

Translator: Samin Yazdi

استفاده از این مطالب این تارنما، با ذکر نام “بخش فارسی پروژه آذرخش” امکان پذیر است