ابرنواختر های نوع ۱ aبه دو دلیل برای ستاره شناسان مهم هستند.منحنی نوری آنها و یا همان نمودار شدت براساس زمانشان ، به قدری قابل پیش بینی میباشد که ستاره شناسان از آن به عنوان شاخصی برای اندازه گیری کیهانی،با دقت نظری ۲۶/۳ میلیارد سال نوری استفاده میکنند. این اندازه گیری ها در چنین فواصل دوری میتوانند در تخمین انبساط جهان مفید واقع شوند.از سویی دیگر ،در نوع دوم ابرنواختر ها همچون SN1993 در M81 ،نوسان درخشندگی به قدری ست که نمیتوان از آنها در چنین راهی بهره برد.طبیعت گذرایشان مانع از استفاده از آنها به عنوان شاخص های اندازه گیری کیهانی میشود.

با توجه به خوانش دقیق انتقال به سرخ ابرنواختر های نوع A1  در فواصل کیهانی،این موضوع که  سرعت انبساط آنها در حال افزایش است،کشف شد.استفاده از این اطلاعات باعث مطرح شدن نظریه ی انرژی تاریک برای نخستین بار گردید.از آنجا که تمام ماده ی موجود در جهان (به همراه تمام مفاهیم دیگر تاریک،”انرژی تاریک“)نمیتوانند اینرسی لازم برای چنین جنبشی را فراهم آورند، برای جبران ۷۰ درصد از اینرسی گم شده، مفهوم انرژی تاریک خلق شد.انرژی تاریک همچون ماده ی تاریک نیزغیر قابل شناسایی توسط هر نوع ابزاری میباشد.

در مطالب قبلی نیز بسیار اشاره شده است که ستاره ها گوی های ساده ی گرانشی و فشرده شده ی گاز داغ نیستند،بلکه از پلاسما تشکیل شده اند.پلاسما یونیزه شده است. به این معنا که یک یا تعداد بیشتری الکترون از اتم خود جدا شده است، بنابراین به صورت الکتریکی باردار میباشد. پلاسما نه براساس رفتار گاز تحت فشار، بلکه براساس قوانین فیزیک پلاسما رفتار میکند. تجربیات آزمایشگاهی نشان میدهند که پلاسما زمانی که الکتریسیته در آن جریان می یابد، توسط دیواره هایی با بار مخالف، به مناطق جدا از هم (لایه های دوتایی) تقسیم میشود. این همان جدایی بار است که قبلا در مورد آن در مطالب قبلی ذکر شده است. آیا این جدایی بار میتواند پایه و بنیاد انفجار الکتریکی شناخته شده به اسم ابرنواختر باشد؟

نظریه ی جهان الکتریکی با فیزیک نجومی رایج در مورد ابرنواخترها که اشاره به انفجار ستاره دارد ، موافقت میکند.با این حال در یک ستاره ی باردار الکتریکی پلاسمایی،انفجار، ناشی از شکست لایه های دوتایی میباشد.نیرویی که ستارگان را تقویت میکند از جریان بار الکتریکی خارجی که در مدار های وسیعی در فضا قرار دارند،تامین میشود.ابرنواختر بیشتر از آنکه حاصل حرکت ارتجاعی هسته و یا رشد کوتوله های سفید (توسط دریافت ماده از ستاره ی غول همدم) باشد ، نتیجه ی شکست مدارستاره ای میباشند،جایی که انرژی الکترومغناطیسی ذخیره شده در مدار به طور ناگهانی در یک نقطه متمرکز میشود.

هنگامی که یک ستاره منفجر میشود،انرژی الکتریکی از نقطه ی اتصال آن با مدار ستاره ای به محل انفجار جریان می یابد.تابش ابرنواختر حاصل شده ،در سرتاسر طیف الکترومغناطیسی ،از رادیویی تا اشعه ی گاما منتشر میشود. ویژگی غیر قابل توضیح ابرنواختر های نوع A1 به عنوان شمعی استاندارد (شاخصی برای اندازه گیری های کیهانی) حداقل ،توضیح قابل قبولی از نقطه نظر محیط زیست الکتریکی آن،نسبت به توضیح نامحتمل تر فروپاشی ناگهانی ستاره دارد.

از آنجا که ستاره را میتوان به عنوان محلی برای تمرکز انرژی عظیم کهکشانی که در آن قرار دارد تصور نمود،رفتار آنها را نمیتوان بر اساس مقدار جرم مشخص و یا تشکیل عناصری خاص دانست. در عوض آنها ذاتا اشیای قدرتمندی نمی باشند. آنها اشیایی هستند که به صورت الکترومغناطیسی در جایی که رشته های پلاسمایی غول پیکر فشرده شده ،تشکیل میشوند. چیزی که به آن اثر z-پینچ می گویند. به این صورت است که ستارگان تشکیل و دانه ی ایجاد ابرنواختر ها کاشته میشود.

استفان اسمیت

ترجمه: شادی طهماسبی

Failed Star or Cosmic Short Circuit? – Translator: Fatemeh Tahmasebi